700.000 mensen durven de snelweg niet op !

Sukkel

Het is allemaal de schuld van Henk. Oké, ook van mijn faalangst en vermijdings-gedrag en drang om alles perfect te willen doen. Maar mijn instructeur heeft me niet bepaald zelfverzekerder gemaakt. Hij had nul geduld, het empathisch vermogen van een doperwt en zijn uitleg liet te wensen over. Toen ik voor de vierde keer aan de late kant afremde voor een rotonde, dreigde hij: "Eigenlijk zou ik je een mep tegen je achterhoofd moeten geven! Dan vergeet je het niet meer." Ik voelde me een sukkel naast hem en dat gevoel is nooit weggegaan. Het was nooit m’n opzet om mijn rijbewijs slechts als legitimatie te gebruiken, maar al snel waren er incidentjes. Zoals de brommer die ik bijna over het hoofd zag. En de zijspiegel die ik eraf reed tijdens het inparkeren. Dat hielp niet echt. Dus reed ik maar helemaal niet meer. En dat knaagt. Al dat geld uitgegeven aan een rijbewijs en dan niet achter het stuur kruipen. Alleen met mijn kleuter naar het zwembad gaan als het fietsweer is. En je echt een nerd voelen als je moet uitleggen waarom je niet met de auto komt. "Joh, elke zak hooi kan rijden," zei een vriendin. Bemoedigend bedoeld, maar ik voelde me nog stommer.

Even geduld a.u.b.

Na veel en diep zuchten, besluit ik dat het zo niet langer kan. Ik bel De Rijbewijscoach. De instructeurs daar hebben een opleiding gedaan om mensen met rij-angst les te geven en er is zelfs een EMDR-therapeute voor als je een trauma of fobie hebt. Ik heb slechts een flinke drempel, constateert instructeur Mark Vermeulen bij de intake. "Door gebrek aan ervaring heb je weinig vertrouwen in je eigen kunnen, die onzekerheid maakt dat je niet rijdt en dat moet worden doorbroken. We beginnen met twee lessen en kijken dan wat er nog nodig is. Misschien wordt het zelfs leuk." Leuk? De ochtend dat ik op zijn lesauto wacht denk ik daar duidelijk anders over. Laat ik maar eerlijk zijn: mijn moeder moet me telefonisch troosten. Met trillende vingers steek ik even later de sleutel in het contact van de lesauto. Ik laat de koppeling langzaam opkomen… en de wagen rolt zonder horten en stoten van zijn plek. Ik slaak een zucht van verlichting – ik kan het nog. Mijn zenuwen maken voorzichtig plaats voor een blij verrast "goh". Helemaal als ik, na Marks geduldige uitleg over hoe het ook alweer zit met insturen, ook nog aardig strak inparkeer. "Was dat nou zo eng?" zegt hij triomfantelijk. "En heb je in de gaten dat ik eigenlijk nog niks heb gedaan? Je kijkt goed, je maakt verstandige beslissingen, ik zit er voor Piet Snot naast." Mijn zelfvertrouwen groeit. Voor ik het weet heb ik voorgesteld om dan nog maar even de ring op te gaan, wat eigenlijk het thema van les twee is. Waar heb ik me al die tijd nou zo druk om gemaakt?!

(Bron: De telegraaf, 17/04/2015)